گردآوری و ترجمه از تینا طالبیان هنرجوی مدرسه آرتسنس
آلن لابویل مجسمه‌ساز و عکاس متولد۱ می ۱۹۶۸ در بوردوی فرانسه و پدر ۶ فرزند، در سال ۲۰۰۴ دوربینی را تهیه کرد تا با آن از مجسمه‌هایی که ساخته بود برای پورتفولیوی کاری‌اش عکاسی کند.
او بعدها لنزش را به سمت خانواده در حال بزرگ‌شدن خودش گرفت و فرزندانش یعنی۴ دختر و ۲ پسر، در بازه سنی ۴ تا ۱۸ سال الهام بخش او بوده‌اند و حالا آنها به موضوع اصلی کارش بدل شدهاند، خواه در به تصویر کشیدن واقع‌گرایانه سبک زندگی غیرمعمولی آنها در مجموعه « خانواده » و یا در صحنه‌های عجیب و غریب در مجموعه « بازتاب‌هایی اطراف آبگیر».
همه چیز از زمانی آغاز شد که خانواده‌ی لابویل تصمیم گرفت تا در حیاط خانه‌اشان یک حوضچه طبیعی حفر کنند. آلن لابویل تصویر فرزندانش را در آب دید و به این نتیجه رسید که می‌تواند دنیای جدیدی را خلق کند؛ دنیایی فانتزی به همراه بازی‌هایی رویایی.
در مجموعه سورئال « بازتاب‌هایی اطراف آبگیر» لابویل صحنه‌هایی را که توسط فرزندانش به اجرا در آمده‌اند، به تصویر می‌کشد. یا بهتر است بگوییم تصویر صحنه‌هایی که در آبگیر داخل حیاطشان منعکس شدهاند را ثبت می‌کند.لابویل اشاره می‌کند که: «اولین عکسی که گرفتم معمولی بود. اما چیزی که توجه من را جلب کرد نبود پس زمینه بود. پس زمینه با آسمان جایگزین می شود و در نتیجه بی‌اهمیت‌ترین صحنه‌ها بعد جدیدی به خود می‌گیرند»
در حالی که اکثر عکس‌های دیگر او بر روی ثبت لحظات خودجوش دوران کودکی تمرکز می‌کند، اما این مجموعه شامل عکس‌های صحنه‌سازی شده زیادی است، مجموعه‌ای که در آن کل خانواده لابویل در آن شرکت دارند.هم نوشتن صحنه و هم کارگردانی عکس‌ها بر عهده پدر خانواده بود، لابویل قبل از گرفتن عکس‌ها آنها را تصور و طراحی می‌کرد.
این مجموعه افسانه‌ها و آثار هنری نمادین مانند ساعت سالوادور دالی . داستان ویلیام تل یا افسانه ایکاروس را تداعی می‌کند. برخی از مفسران نیز گاه‌گاهی شباهتی به جهان گوتیک تیم برتون در این عکس‌ها مشاهده کرده‌اند.
با این حال لابویل می‌گوید که وسایل موردنیاز مدل‌هایش تقریبن هر چیزی است که در آن زمان دم دست بوده‌اند، اشیایی که او به عنوان مجسمه‌ساز با آنها کار می‌کند. موج آب هم به روشی منحصر به فرد احساس خاص بودن را در هر صحنه افزایش می‌دهد.
فرزندان لابویل در مقابل لنز دوربین پدرشان به شخصیت‌های اصلی جهانی خیالی تبدیل شدند. اما بازیگران جوان آن چندان به عکس‌ها اهمیت نمی‌دهند. لابویل می‌گوید: « کنار هم قرار‌دادن این طرح‌های کوچک کمی شبیه به تئاتر است و به نظرم این چیزی است که آنها دوست دارند. »
اگر این مقاله را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مطلبی که درباره مجموعه عکس پدران و دختران اثر نفیسه مطلق بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس وجود دارد را هم مطالعه کنید.