برای یافتنم در میان لحظه‌های طولانی انتظار جستجو کن،در میان آنانی که در حسرت دیروز ماندند و زمانی برای ماندن نداشتند،در میان آنانی که زلزله به زندگیشان زد و همه چیز نابود اگر نشد، نصفه نیمه شد، کمرنگ شد.در میان لبخندهایی که خشکید، جمع هایی که خاطره شد، نگاههایی که به در ماند.درمیان آنانی که خود را در رویا غرق کردند تا رفتن ها ، نبودن ها ، گسستن ها را نبینند، تا خود را دلخوش کنند به بودن‌هایی دور.

در سال‌1984 کتاب «سَبُکی تحمل‌ناپذیر هستی» (بار هستی) را نوشت. این رمان شهرتِ او را به عنوان یکی از رمان‌نویسانِ بزرگِ معاصر تثبیت می‌کند. بار هستی روایت ارتباط میانِ آدم‌هاست که درون‌مایه‌ای فلسفی و روان‌کاوانه دارد. کوندرا در این کتاب، دغدغه‌های ذهنی و روان پریشی‌های شخصیت‌هایش را به خوبی پیش چشمِ خواننده به تصویر می‌کشد، شخصیت‌هایی که سرشار از حسِ تنهایی و درماندگی هستند. اثری که رسالتش ایجادِ پرسش و درگیر‌کردن ذهن با مفاهیم عمیق و پیچیده‌ی هستی است. کوندرا شاید با این اثر خواسته است تلنگری به انسان بزند تا جوابی برای این سوال که بخشی از متن کتاب است، پیدا کند: «چگونه بار هستی را به دوش می‌کشیم؟ آیا سنگینی بار، هول‌انگیز و سبکی آن دلپذیر است؟»

میلان کوندرا متولد چکسلواکی بوده و از سال 1975 مقیم فرانسه شده است. شاید برای معرفی او باید به همین یک خط بسنده کرد چرا که کوندرا ترجیح می‌دهد زندگی‌نامه‌ای نداشته باشد و بر این باور است که نویسنده باید از گفته «گوستاو فلوبر» پیروی کرده و « پشتِ اثرِ خود پنهان شود». او می‌گوید: «نویسنده خانه زندگانی‌اش را ویران می‌کند تا با سنگ‌های آن، خانه رمان خود را بسازد.» در رمان‌هایش نیز کمتر به زندگینامه‌ شخصیت‌هایش پرداخته و بیشتر اندیشه‌ها و احساسات آن‌‌ها را می‌کاود و معتقد است باید به هستیِ شخصیت‌ها راه یافت.

میونگ بوم کیم ، هنرمند کره‌ای متولد 1976 است و در رشته‌های مجسمه‌سازی، محیط‌زیست، نقاشی و طراحی تحصیل کرده و تاکنون نمایشگاه‌های زیادی را در اروپا، ایالت متحده و کره برگزار کرده است. کارهایش برگرفته از ارتباطش با اشیا اطراف خود و محیط‌زیست می‌باشد او می‌گوید: «تجربیات زندگی روزمره، الهام‌بخش آثار من است.» او به طور معمول از وسیله‌های ساده‌ای برای ارائه آثارش استفاده می‌کند که شاید همه‌ی ما روزمره بارها با آن‌ها مواجه می‌شویم: بادکنک، لامپ، درخت، صندلی، عصا، ماهی و....

ما همیشه در حال رفتن هستیم، و جالبتر اینکه حتا هنگام ترک مکانها یا موقعیت¬های آزاردهنده نیز درگیر نوعی احساس ابتذال و پیش پا افتادگی می¬شویم. چیزی شبیه دلتنگی دم غروب. اما آیا این سنگینی گذرا مانع عبور انسان می¬شود یا او را بیشتر سوق می¬دهد به ترک کردن و گذشتن مداوم؟

قوانین فیلم حصارها «Fences» که از دنزل واشینگتون هم در مقام کارگردان و هم به عنوان بازیگر بهره می‌گیرد از زندگی تبعیت می‌نماید، چنان‌که فیلم حتا بی مقدمه‌چینی شروع شده و ما را وارد زندگی شخصیتهایش می‌کند. همذات‌پنداری ناخودآگاه ما به عنوان مخاطبی که به قوانین کلیشه‌ای در سینما عادت کرده، ما را در راهی قرار می‌دهد که براساس اطلاعاتی که از قبل به ما نشان داده می‌شود سرنوشت زندگی شخصیتهای داستان را حدس بزنیم اما زندگی گاه مهربان و گاهی سنگدل‌تر از آن است که ما فکر می‌کنیم. پس همگام با شخصیت‌ها پیش می‌رویم و سعی می‌کنیم با هر اتفاقی که پیش می‌آید به بهترین نحو عکس‌العمل نشان دهیم اما زندگی همیشه ناقص بودن ما را در هر لحظه بدون هیچ قصد پلیدی یادآور می‌شود.

نفسیه مطلق عکاس مستند و مدرس ارتباطات تا قبل از مهاجرتش به مالزی در سال ۲۰۰۴ و ادامه تحصیلش در مقطع دکترای رشته ارتباطات، در ایران در چندین روزنامه به عنوان عکاس خبرنگار مشغول به کار بود. در حال حاضر نیز در استانبول به سر می برد و استاد ارشد در دپارتمان رسانه‌های جدید در دانشگاه « Nisantasi» می‌باشد. در کنار فعالیت‌های آکادمیک‌اش،‌ همیشه به عنوان عکاس مستند نیز فعال بوده است؛‌ و عکس‌ها،‌ ویدیو‌ها و نوشته‌هایش در بسیاری از رسانه‌های بین المللی منتشر شده است.

آثار گودا کوستر «‌‌‌Guda Koster»در واقع ورای این منسوجات است. لباس‌ها، جهان او را نمایش می‌دهند و اجراها در یک اینستالیشن عجیب در یک محیط نچندان غریب و در یک سکون آزاردهنده، اثرهنری او را می‌سازند. وی با استفاده از لباس به مثابه بیانیه‌ای در جهت به تصویر کشیدن محدودیت‌های انسانی، ترس‌ها و وسواس‌ها، غرُور و میل به زیبایی در یک فرم طنزآمیز و غلو‌شده با برجسته‌کردن موضوع انسان معاصر استفاده کرده ‌است. گودا کوستر در کارهایش از رنگ‌های تند و طرح‌های هندسی بزرگ بسیار استفاده می‌کند تا کارکرد نشانه‌ای بیشتری برای مخاطبش ایجاد‌کند. او با لباس جهانی دو‌پهلو می‌آفریند. هندسه‌هایی که فراهندسی عمل می‌کنند.

گودا کوستر «‌‌‌Guda Koster» هنرمند هلندیست که تحت تاثیر تلفیقی ادبیات و فلسفه درفضایی بینارشته‌ای(مجسمه‌سازی، طراحی، نمایش و فشن) عمل می‌کند. او برخلاف تصور دیگر بسیاری از هنرمندان که فکر می‌کنند ادبیات که تنها در محتوا به کمک هنرشان می‌آید، برداشتی فرمی کرده و از مد، محتوایی پست‌مدرن تعریف می‌کند. تعریفی که با پیش‌زمینه‌ای تاریخی به انتقاد از روند روبه جلوی زندگی می‌پردازد. بنظر می‌رسد او مابین نگاهی مینیمالیستی و یک رویکرد نمایشی‌تر، تعادلی برقرار کرده است.

مینی سریال «وقتی آن‌ها ما را می‌بینند»، ساخته ایوا دوورنی، در ۴ قسمت حدود یک ساعته، سرگذشت واقعی پنج نوجوان سیاه پوست منطقه هارلم نیویورک را نشان می‌دهد، کسانی که به پنج تایی‌های پارک مرکزی معروف شدند. این سریال با تلفیقی از ژانرهای مختلف، از تمامی ویژگی‌های یک مینی سریال استفاده می‌کند تا شبیه‌سازی چند ‌بعدی از داستانی واقعی و البته تلخ بسازد. آنقدر تلخ و دلهره‌آور که احساسات را لحظه‌ای جریحه‌دار نشده رها نمی‌کند.

یی جون لیائوکه با نام پیکسی لیائو (pixy Liao) شناخته می شود، هنرمند چینی متولد ۱۹۷۹ شانگهای چین است که بیشتر بخاطر مجموعه‌ «Experimental Relationship» شناخته شده است. او در ابتدا به عنوان طراح گرافیک در شانگهای شروع به کار کرد ولی کار‌کردن به عنوان طراح گرافیک برای او راضی کننده نبود. او با دیدن فیلمآگراندیسمان مایکل آنجلو آنتونیونی تصمیم می‌گیرد عکاس شود و به دانشگاه ممفیس می‌رود جایی که در آن با مورو «Moro» آشنا می‌شود.

یوریک کریم‌مسیحی، نویسنده و عکاس و منتقد هنری، در سال 1343 در تهران متولد شد. او در حوزه‌های گوناگون هنری از جمله داستان‌نویسی، عکاسی و طراحی گرافیک فعالیت کرده و صاحب آثار داستانی همچون «طبقه‌ی همکف»، « نَفَسِ عمیق »، « صد میدان » و همچنین مجموعه جستارهای: « شب سپیده می‌زند»، «در جهت عکس»، « عکس و دیدن عکس»، « نگاهم کن! خیالم کن!» و« اول شخص مفرد » است.

پروژه روزمرگی‌های معاصر پروژه هنریست به نمایشگاه گردانی علی میراسماعیلی که ‌در آن سعی می‌شود تجربه‌های هنری در فضای هنر معاصر انجام شود. تا کنون ۴ فصل از این پروژه به نمایش درآمده و به گفته نمایشگاه گردان،با مهیا شدن شرایط،نمایشگاه فصول بعدی نیز برگزار خواهد شد. ما در ادامه بحث هنر تعاملی به بررسی تعدادی از آثار پرژه روزمرگی‌های معاصر که در ارائه آن، بر تعامل با مخاطب تاکید بیشتری انجام شده بود می‌پردازیم.

دیلان مارتینز هنرمند شیشه¬گر، متولد ۱۹۸۵ در ویسکانسین است. او مدرک «MFA» شیشه را از دانشگاه ایالتی «Ball» در ایندیانا گرفت و بعد به فرا گرفتن فنون شیشه¬گری نزد استادکاران آمریکایی و همچنین در نقاط دیگر دنیا پرداخت.

اگر این تصویر صحنه‌ای از فیلم‌های هیچکاک بود، منتظر می‌ماندیم تا با اتفاقی شاید طنزگونه هویت سایه آشکار و داستان با عاقبتی خوش تمام شود. اما این تصویر عکسی است از کودلکا، عکاس چک - فرانسوی که بی‌جهت نیست اگر او را ثبت‌کننده تلخی‌ها یا به قولی از مایک هارتلی مرد «سرزمینهای تاریک» بخوانیم.

در مجموعه «looking back» تبریزیان به سراغ جوانان بیکار یا کسانی که علی¬رغم تحصیلات دانشگاهی نمی‌توانند در زمینه تخصص خود شغلی پیدا کنند و برای زنده ماندن مجبورند دست به هرکاری بزنند، رفته است. در این مجموعه افراد انگار به نقطه¬ای نامشخص خیره¬اند، نگاه آنها مانند نگاه‌کردن به خلا است، نگاه به آینده¬ای نامشخص. او در رابطه با این مجموعه می¬گوید: « من فکر می‌کنم این اثر بیانگر کمبودها و مشکلات زنان و مردان و جوانان بیکار است. یک نسل گمشده که نگاهی گیج و به همان اندازه گنگ به ‌مانند صفحه¬ای که به آن نگاه می¬کنند، دارند. »

دغدغه‌های تبریزیان برای عکاسی را شاید بتوان ناشی از مهاجرت به مکانی غیر از محل تولدش دانست. دنیای عکاسی او پر از بیگانگی، تنهایی و تبعیض است. تصاویرش آینه زندگی و دغدغه¬های اطرافیانش است، او هر چه را که خاطر آن¬ها را مکدر می¬سازد به درون کادر عکس خود می¬برد. تبریزیان نمی¬خواهد کار عجیب و غریبی بکند، او تمایلی به مستندهای اجتماعی یا ژورنالیستی ندارد، تصاویرش از موضوعات بزرگ ساخته نشده¬اند و برای خلق آن‌ها از نابازیگران استفاده کرده و عکسهایش را صحنه¬پردازی می¬کند. موضوعات کارش شاید به ظاهر کوچک باشند، اما رویکردهایی بزرگ دارند. عکسهای او هیچ وجه شاعرانه¬ای ندارد، اما دیدن تصاویرش ما را به دنیایی از رویا می¬برد رویایی از آنچه که بر مردمان درون عکس گذشته ¬¬است.

سریال ۸ قسمتی Sharp objects « اشیا تیز » ، محصول شبکه HBO و به کارگردانی درخشان ژان مارک واله، بی‌شک از بهترین سریال‌های سال ۲۰۱۸ به شمار می‌رود. این سریال بر اساس کتابی از جیلین فلین، نویسنده کتاب‌های « Gone girl» و «Dark places » است. «اشیا تیز» درباره کَمیل پیریکر (با بازی ایمی آدامز) روزنامه‌نگاری ساکن شیکاگوست که علیرغم میلش، برای تهیه گزارشی از قتل یک دختر نوجوان و گمشدن دختری دیگر، به زادگاهش ویندگپ فرستاده می‌شود. اما برخلاف داستان‌های همیشگی، این قتل نیست که باعث شکل‌گیری روایت می‌شود بلکه موضوع اصلی، بازگشت کَمیل به این شهر کوچک است با تمام خاطرات تلخ و تاریک گذشته و روابط از بین رفته‌ای که اکنون جز کابوس، چیزی برایش باقی نگذاشته.

francesca woodman ‎عکاس آمریکایی، سوم آوریل ۱۹۵۸ در ایالت کلرادو در خانواده‌ای هنرمند به دنیا آمد و تحت تأثیر والدینش، با هنر آشنا شد و این آشنایی زندگی و حتا شیوه‌ فکر کردنش را شکل داد. دوربین عکاسی، هدیه تولدش در سیزده سالگی، نقطه عطف زندگی و آغازگر نوآوری‌های نابش شد. او در جوانی مهارت‌هایش را در عکاسی ارتقا بخشید و برای تحصیل به ایتالیا رفت. پس از فارع‌التحصیلی به نیویورک مهاجرت کرد و در جستجوی شغل، به شرکت‌های عکاسی فعال در زمینه‌ مد رزومه ارسال کرد، اما هر بار با دری بسته روبرو شد.

مادام بوواری یکی از تاثیرگذارترین رمان‌های تاریخ ادبیات است. فلوبردر نامه ای به لوئیز کوله می نویسد: «چیزی که به نظرم زیبا می‌آید، چیزی که می‌خواهم انجام دهم، کتابی است درباره‌‌ی هیچ، کتابی بدون وابستگی خارجی که به نیروی درونی سبک‌اش یعنی به خود تکیه کند، مانند زمین که بی‌هیچ تکیه‌گاهی خود را در هوا نگه‌می‌دارد، کتابی که تقریبن سوژه‌ای نداشته و یا دست کم سوژه در آن نامرئی باشد، البته اگر چنین چیزی میسر شود. زیباترین آثار آنهایی هستند که کمترین جسم و ماده را دارند؛ هر چه بیان بیشتر به اندیشه نزدیک باشد، واژه بیشتر خاموش و محو می‌گردد و اثر هنری زیباتر می‌شود. من فکر می‌کنم که آینده‌ی هنر در این روش‌هاست.»