ترجمه از هلیا محمدی دوستدار،ویراستاری از تیم تولید محتوای آرتسنس

«دوربین‌های خبری» ماشین‌هایی بسیار مستحکم و هدفمند بودند که به طور ویژه‌ای برای برطرف کردن نیاز‌های یک عکاس خبری ساخته شده بودند. افرادی که مانند عکاسان جنگ، اغلب در محیط‌های خطرناکی عکاسی می‌کردند. به همین دلیل است که در بازه زمانی قابل توجهی از تاریخ عکاسی، دوربین خبری در لیست گران‌ترین و مجهزترین ابزار‌ها که آرزوی هر فرد علاقه‌مندی بود قرار دارد.

نوشته هنگامه حیدری هنرجوی مدرسه آرتسنس

در عکس فضای نه‌چندان بزرگی را مشاهده می‌کنیم که راه به جایی ندارد جز دری که انگار باید از دالانی باریک و سرد و تاریک عبور کرده باشی تا به اینجا برسی.آنچه می‌بینیم طاق بلندی ست اما بی روزن، سقفی پوسیده و بی روح به قدمت آفرینش انسان و دیوارهای کثیف و کف زمینی نمور و پر از لکه و دو مرد که گویی به انتظار نشسته‌اند.

مرور چند هزار عکس برای گزیدن و برگزیدنِ چند ده تا از آن‌ها برای "نگاهم کن! خیالم کن!" من را چنان با سیمای خونین دنیای امروز مواجه کرد که پس از هر گردشی و بازگشتن به میزِ کارم روان خود را افسرده و سیمای خود را خونین می‌دیدم. این، حقیقت و واقعیتِ زندگیِ سیاسی و اجتماعیِ معاصرِ دنیای ماست. دنیایی که ما در ملتهب‌ترین منطقه‌ی آن زندگی می‌کنیم. پس، مواجهه‌ی ما با عکاسی نیز به قرارِ شیوه‌ی زندگیِ ما، تأویلِ ما از زندگیِ خود و زندگیِ پیرامونیانمان خواهد بود.

ترجمه از امیر قادری،ویراستاری از تیم تولید محتوای آرتسنس

خواه از آن آگاه باشیم یا نه، عکاسی با نور محیط اولین تکنیک نورپردازی است که ما به عنوان عکاس همیشه از آن استفاده می‌کنیم. چراکه به هر حال، نور محیط در دسترس و رایگان و همه کاره است و در صورت استفاده صحیح، می‌تواند بسیار جذاب هم باشد.البته این بدان معنا نیست که استفاده از نور محیط آسان است، بلکه به عنوان یک عکاس، باید یاد بگیرید که چگونه نور موجود را کنترل کنید و از آن به نفع خود استفاده کنید. در این مقاله، با انواع مختلف نور محیط و نحوه استفاده از آن‌ها برای عکاسی آشنا می‌شوید.

بشر امروز انگار چیزی از دنیا طلب دارد؛ می‌ریزد، می‌پاشد و آنقدر در این کار عجول است که دیگر به عاقبتش نمی‌اندیشد. آن حساسیت وسواس‌گونه پدرانش در صرفه‌جویی و سادگی به فراموشی سپرده شده و در عوض، حریصانه و بی‌پروا هر چیزی که به دستش بیاید را مصرف کرده و بر هم تلنبار می‌کند. انگار حقی هست که اگر همین حالا نگیرد دیگر فرصتی نخواهد داشت. او ارضا نیازهایش را در تعدد می‌بیند، گویی هرچه بیشتر انباشته کند توانایی بیشتری را به رخ دیگران می‌کشد.

نوشته مرمر قدکچی هنرجوی مدرسه آرتسنس

«هنربرای هنرمند، رنجی است که با آن خود را از گرفتار شدن در رنجی دیگر نجات می‌دهد. هنرمند غول نیست، بلکه پرنده‌ای است کمابیش رنگارنگ در قفس وجود خود.» فرانتس کافکا، در سال ۱۸۸۳، در خانواده‌ای یهودی و آلمانی زبان در پراگ، چکسلواکی، متولد شد. در دانشگاه آلمانی پراگ حقوق خواند و از سال ۱۹۰۸ به بعد کارمند دفتری شرکت بیمه بود. بهترین داستان کوتاهش، «مسخ»را در پاییز ۱۹۱۲ نوشت. تقریبن هیچ‌یک از کارهای مشهورش، مثل رمان محاکمه(۱۹۲۵) و قصر (۱۹۲۶)، در زمان حیاتش منتشر نشد.

نوشته هنگامه حیدری هنرجوی مدرسه آرتسنس

زن مسن چَشم هایش را بسته و پیراهن گلدار بهاری به تن دارد و شاید دلش هم بهاریست چرا که از گوشه گونه‌هایش را که میبینم پیداست دارد لبخند میزند. اما تکلیف چَشم هایش را نمیفهمم.شاید بسته هستند تا با خاطرات آهنگی که مینوازد، در پشت پلکها دمی سر کنند و یا شاید هم بسته اند تا زن با لحظه‌هایی که از مقابل چشمانش میگذرد روبرو نشود!

کتاب روایت در مجموعه عکس مستند با بررسی ساختارهای روایتی در مجموعه عکس و واکاوی و تطبیق آن با ساختارهای روایی رایج در ادبیات و سینما، به اهمیت و نحوه استفاده از روایت، در مجموعه عکس مستند اجتماعی می پردازد. کتاب حاضر راهنمایی برای عکاسان در تهیه مجموعه عکس مستند اجتماعی است و عکاسان را از ایده تا پژوهش و انتخاب موضوع، مراحل عکاسی، انتخاب ساختار روایتی حین عکاسی، نحوه استفاده از عناصر انسجام، ویرایش بصری و تدوین عکس ها در قالب ساختار روایتی و در نهایت آمادگی برای انتشار، همراهی می کند.

نوشته شیما پازوکی،هنرجوی مدرسه آرتسنس

آنیش کاپور هنرمند هندی تبار ساکن لندن، در اثر shooting into the corner خط داستانی را پی گرفته که جسور و پر سر و صداست و بقایایی به جا می‌گذارد که همچون اکثر تجربیات عاشقانه، در اشک و خون و عرق پیچیده شده و به سادگی پاک نخواهد شد. فضایی مملو از پیچیدگی در عین پیش پا افتادگی، یک بینا بینی مطلق مشابه آنچه برتولت برشت می‌گوید: در میان همه چیزهای قطعی، قطعی‌ترینشان "تردید" است.

نوشته شیما پازوکی،هنرجوی مدرسه آرتسنس

برای درک آثار آنیش کاپور، نباید آنها را در چارچوب هندی بودن او کنکاش کرد. کاپور که از پدری هندو و مادری یهودی متولد شده است، احساس می کند تلاش برای درک آثار او یا هر هنرمندی در بستر زادگاه و پیشینه فرهنگی، فرآیند خلاقیت را کم اهمیت می‌کند. او بر این باور است که منشا قومیتی فقط یک اتفاق است. دنیای هنر از میان این پیچیدگی‌های پیش پا افتاده گذر می‌کند و فرق ندارد که هنرمند چینی باشد یا ایرلندی. آنچه مهم است ماهیت گفتگوییست که اثر هنری آغازگر آن است. آنچه باعث جاودانگی هنر و هنرمند می‌شود، کیفیت شاعرانه چیزیست که خلق می‌کند.

نوشته امیرصالح شاپوریان،هنرجوی مدرسه آرتسنس

رولان بارت کتاب اتاق روشن را در حالی نوشت که در سوگ از دست دادن مادرش به سر می‌برد و چند ماه پیش از مرگ ناگهانیِ خود او، این کتاب ارزشمند منتشر شد؛ تاثیر این سوگواری بر محتوای کتاب اتاق روشن چنان بود که انگار این اتفاقِ احساسی، پایه‌های ساختارگرایی رولان بارت را به لرزه درآورده بود و هرچند اندک، ولی پیش‌آگاهی از بنیان نظریات متاخرش را در این کتاب برای آیندگان باقی گذاشت. اتاق روشن از دو بخشِ کلی تشکیل می‌شود که در هر کدام با سلسله یادداشت‌های کوتاهی درباره عکاسی یا مفاهیم مرتبط با آن رو‌به‌رو می‌شویم.

نوشته فاطمه رضایی‌چله هنرجوی مدرسه آرتسنس

مخاطبی که رسانه‌ سینما را برای سرگرم‌شدن در حدود دو ساعت انتخاب می‌کند، در واقع توجه خود را در اختیار کارگردان قرار داده و آماده درگیرشدن با شخصیت‌ها، احساسات و موقعیت‌های مهمی از زندگی آنها می‌شود. شرایطی که فیلم درخشان قدرت سگ« The Power of the Dog»با مهارت تمام آن را برای مخاطبش ایجاد می‌کند. فیلم داستان روابط پیچیده میان دو برادر است که هردو به گاوچرانی و تجارت در این زمینه مشغولند و در این‌کار هر یک برای خود اختیارات و وظائف مشخصی تعریف کرده و به نوعی قلمرو تشکیل داده‌اند.

تری برت منتقد مشهور عکاسی در مقدمه کتاب در جهت عکس نوشته است: جای خوشوقتی است که یوریک کریم‌مسیحی نیز دیدگاه‌های خود را در زمینۀ عکاسی منتشر ساخته و بر گنجینه دیدگاه‌های دیگر افزوده است. دیدگاه یک ایرانی، به ویژه در این بُرهه از جهان پر آشوب ما، جای خوشامدگویی دارد. امیدوارم این کتاب سرانجام به زبان‌های دیگر نیز منتشر شود. با انتشار این کتاب، شادمانم که اندیشه‌های یک نویسندۀ ایرانی را دربارۀ عکس‌هایی را می‌خوانم که کارِ عکاسانی از گوشه و کنار دنیا و اغلب غربی و بخصوص آمریکایی، هستند.

ترجمه از امیرعباس خلیل‌‌نژاد هنرجوی مدرسه آرتسنس

از منظر تکنولوژی های بصری، ما در عصر تلفن‌های هوشمند زندگی می‌کنیم. آن دوربین‌های هَندیکم گرانقیمت و یغور دهه‌ی ۱۹۸۰ که یقینن استفاده از آن‌ها چندان هم راحت نبود جای خودشان را به گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و یوتوب داده‌اند. اگر مبنا تاریخ باشد، همین نوآوری‌ها هم روزی برای آیندگان به اندازه‌ی نوارهای صوتی مغناطیسی ۸ شیاره غریب و بامزه به حساب خواهند آمد. اما این نوآوری‌ها نقاط عطف غیرقابل انکاری هستند که نسبت ما و تولیدات تصویری را به شدت دستخوش تغییر کرده‌اند.

نوشته شیما پازوکی هنرجوی مدرسه آرتسنس

فیلم چهارصد ضربه The 400 Blows ساخته‌شده در 1959، نخستین فیلم سینمایی فرانسوا تروفوFrançois Truffaut در مقام کارگردان است. تروفو یکی از فیلمسازان موج نوی فرانسه است و این فیلم با وجود اینکه اولین اثر سینمایی اوست یکی از مهم‌ترین فیلم‌های سینمایی است که از دیرباز همواره مورد توجه تماشاچیان و منتقدان سینما بوده است.

ترجمه از تینا طالبیان هنرجوی مدرسه آرتسنس

عکاسان مگنوم در زمانی بیش از هفت دهه،‌ علاوه بر رویداد‌‌های تاریخی و تغییرات اجتماعی، لحظات مهم فرهنگ عامه را نیز ثبت کرده‌اند. آنها در پشت صحنه فیلم‌های کلاسیک بسیاری عکاسی کرده و با اینکار نه تنها توجه ابرستاره‌های سینما را به حرفه خود جلب کرده‌اند، بلکه مسیرپیچیده و همواره در حال تغییر سینما را نیز مستند کرده‌اند. مجموعه‌ها، تجهیزات و جلوه‌های ویژه‌ای که زمانی بسیار پیشرو و متعلق به آینده به نظر می رسیدند،‌ با گذشت زمان حالا در عکس‌ها به طور خاصی نوستالژیک به نظر می‌رسند. عکس‌های یوجین اسمیت از پشت صحنه فیلم « نورافکن» هم یکی از همین‌ها است. اسمیت، که به گفته شان اوهاگان، شاید اورا بتوان مهم‌ترین عکاس آمریکایی در زمینه فوتوژورنالیسم دانست عکاس ایده آلی برای ثبت شخصی‌ترین پروژه چاپلین بود.

نوشته حنانه افشار هنرجوی مدرسه آرتسنس

«خدمتکار» مینی سریالی ساخته «مالی اسمیت متزلر»، اقتباسی است از کتابی به همین نام که توسط «استفانی لند» نوشته شده‌است. این سریال ۱۰ قسمتی ماجرای زندگی اَلکس، با بازی «مارگارت کووالی»، مادرِ بیست و پنج ساله‌ای را نمایش می‌دهد که برای ساختن زندگی بهتر برای خود و دختر سه ساله‌اش مَدی، تصمیمی ناگهانی می‌گیرد.

نویسنده فاطمه رضایی چله هنرجوی مدرسه آرتسنس

«ما محو خواهیم شد، تاریخ جریان خواهد داشت.» این شعری است که یکی از شخصیت‌های فیلم زن پرتغالی می‌خواند، مفهومی که بیش از هر چیزی در فیلم به چشم می‌خورد. داستان درباره مهاجرت شاهزاده پرتغالی‌ است که پس از ازدواجش به همراه فون کوتن، ارباب زنجیرها به قصری در شمال ایتالیا نقل مکان می‌کند که سالهاست متروکه مانده و شاه که جنگ را جبر زندگی خانواده سلطنتی خود می‌داند، قصد ادامه دادن جنگ با اسقف‌ها می‌کند. داستان زندگی این زن‌پرتغالی از همینجا شروع می‌شود. داستان اصلی شاید به شخصیت‌های فیلم تعلق داشته باشد؛ اما احساساتی که خلق می‌شوند، سوال‌هایی که پرسیده می‌شوند و نماهایی که بیشتر نقاشی شده تا اینکه ضبط شده باشند، همه و همه پیشکش به مخاطب صبور این سبک از فیلم‌ها هستند. جوایز بسیاری از جشنواره‌های معتبر از جمله برلین که نصیب این فیلم شده‌است گواه ریزبینی و ظرافت سازندگان این اثر است.

تا وقتی نمی خواستمش، همه چیز جای خودش بود غم‌ها، شادی‌ها، آرزوها مادامی که خواستم به دنیا دعوتش کنم، همه چیز بر سرم آوار شد غم ها غم بودند، شادی ها غم بودند، و حتا آرزوها ....

نوشته الهام نوری هنرجوی مدرسه آرتسنس

تاثیر محیط، تجربیات و گذشته یک هنرمند را نمی‌توان بر محتوا و فرم اجرای آثار او نادیده گرفت. بخصوص هنرمندانی که تجربه زیستن در فضاهایی پر از تنش‌های سیاسی اجتماعی و فرهنگی داشته باشند به ندرت می‌توانند نقش این تجربه‌ها را در آثار خود نادیده بگیرند. ایوان ناوارو «Ivan Navarro» هنرمند شیلیایی متولد 1972، یکسال قبل از کودتای آگوستو پینوشه در سانتیگو به دنیا آمد. زندگی تحت حکومت دیکتاتوری و سیاست‌زده و سختی‌های ناشی از آن، چه در مفهوم آثار این هنرمند، چه در متریالی که برای کار خود استفاده می‌کند کاملن مشهود است. قطع برق در آن دوران، راهی برای کنترل شهروندان به حساب می‌آمد و به گفته خود ناوارا « تمام قطعاتی که من ساخته‌ام اشاره به کنترل فعالیت دارند و برق راهی برای کنترل افراد بود».