سیم کا یین Sim chi yin متولد ۱۹۷۸ در سنگاپور است و به گفته خودش از ۱۵ سالگی شروع به عکاسی کرده. او به کمک بورسیه برای تحصیل در رشته تاریخ به مدرسه اقتصاد و علوم سیاسی لندن رفت و بعد از اتمام تحصیلاتش به سنگاپور بازگشت و در بخش میز خبر روزنامه ملی سنگاپور به عنوان نویسنده مشغول بکار شد. کا یین در سال‌های نویسندگی پروژه‌های شخصی عکاسی مثل نمایشگاه «Inside Out» و اولین پروژه طولانی مدت « Long Road Home » را انجام داده است. او در سن ۳۲ سالگی از کارش در روزنامه استعفا داد و بصورت تمام وقت به عکاسی مشغول شد که ماحصل کارش مجموعه‌های مانند «Fallout, 2017»،« The Rat Tribe, 2010 -2015» و «One Day We'll Understand» می باشد.
از مجموعه‌های اخیر و ادامه‌دار او می‌توان به «Shifting Sands» اشاره کرد که در آن خرید و فروش شن و ماسه و عواقبش را بررسی می‌کند. این اتفاق در کلام ساده، بازساخت اراضی از دل دریا توسط کشورهای ثروتمند با کمک منابع شن و ماسه کشورهای فقیر است. این فرایند آسیب‌رسان اقلیمی برای هر دو سوی معامله، تا زمانی که کره زمین بر اثر طمع انسان از فرسایش از بین رود، نادیده گرفته می‌شود. بیشتر عکس‌های این مجموعه را لند اسکیپ‌های زیبا از پروژه‌های اجرا شده و یا در دست ساخت تشکیل می‌دهند که ماهیتی مشترک با پروژه احیای زمین دارند، ظاهر لوکس، زیبا و پر زرق و برق که بی‌تفاوت به آنچه که بر سر زمین، منابعش و حیات انسان‌ها می‌آورند به خودنمایی می‌پردازد. او که به زیبایی کرانه‌ی بینهایت دریا را در کنار پروژه‌های ساختمانی به تصویر کشیده گویی با کنایه از صاحبان سرمایه می‌پرسد تا کجا پیش خواهند رفت؟
از دیگر مجموعه‌های او می‌توان به «Dying To Breathe» اشاره کرد. یین در این مجموعه به موضوع بیماری سیلکوزیس که به بیماری ریه شغلی نیز معروف است در کارگران معدن طلای چین می‌پردازد و مانند همیشه برای مطرح کردن یک موضوع مهم، یک داستان ساده را روایت می‌کند، روایت سال‌های پایانی زندگی یک کارگر معدن طلا مبتلا به سیلیکوزیس در کنار همسرش. او فقط چند فریم از لحظات مبارزه سخت زوجی برای زندگی را نشان می‌دهد، اما پایان داستان هزاران کارگر از قشر آنان که حتی پیش از ابتلا به بیماری نیز زندگی کردنشان به سختی نفس کشیدن یک بیمار مبتلا به سیلیکوزیس است را فریاد می‌زند.
یین می‌گوید: من از قرار گرفتن در جمع مردم، استفاده از تصاویر برای بیان داستان‌های آنها لذت بردم و اطمینان پیدا کردم که می‌خواهم این کار را انجام دهم تا "یک فرد مفید" باشم.
بنظر می‌رسد او در روایت داستانش موفق بوده آن هم با عکس‌هایی که دارای یک ویژگی مشترک هستند: عدم پیچدگی. او به گونه‌ای از انسان‌ها و آنچه بر آنها رفته و آنچه که بر سر زمین می‌آورند عکس می‌گیرد که گویی هر انسانی می‌توانست آن را ثبت کند، شاید بتوان گفت او سرگذشت و آینده زمین و ساکنانش را روایت می‌کند.
اگر این مطلب را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مقاله یک عاشقانه که درباره مجموعه عکسی از پیکسی لیائو است را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مشاهده کنید.