درخشش ابدی
داستان ظهور و سقوط «دوربین خبری»

  درخشش چشمگیر دوربین‌های خبری در دوران آرت دکو

جنگ جهانی دوم و تاثیر آن بر عکاسی خبری

در میدان‌های جنگ خونین و سرگیجه آور و پر زد و خورد اروپا، آفریقای شمالی و اقیانوس آرام ضعف‌های دوربین‌های مدل گرافلکس کم‌کم نمایان شدند.

بله! دوربین اسپید گرافیک به طرز فوق العاده‌ای انطباق پذیر بود اما این همه کاره‌گی از راه کم‌کردن اجزای کم کاربردش به دست آمده بود. شاتر کانونی پیچیده، سنگین و پرسر و صدایش به سختی می‌توانست در میدان‌های جنگ عملکرد مناسب داشته باشد. علاوه بر این، بسته به مدلشان این دوربین‌‌ها معمولن دارای حداکثر سه نوع متفاوت از ویزور به علاوه یک مسافت یاب جداگانه بود که باعث افزایش پیچیدگی، وزن و اندازه دوربین می‌شد.

از تعویض لنز گرفته تا جایگذاری مجدد فیلم که بعد از ثبت هر عکسی لازم بود، کارکردن با اسپید گرافیک، وقت گیر و پیچیده بود علاوه براین احتمال انجام خطا در حین کار را نیز بالاتر می‌برد و این شرایط به هیچ عنوان مناسب برای عکاسی در میادین جنگ نبود.

به همین دلیل بسیاری از عکاسان خبری به خصوص کسانی که در خط مقدم جنگ حضور داشتند تصمیم به استفاده از دوربین‌های سبک و کاربردی‌تر گرفتند. آرگوس سی ۳ ساخت امریکا یک دوربین بسیار کوچک به اندازه کف دست بود که با ظاهری جعبه‌ای شکل و با مسافت یاب ۳۵ میلی متری به تولیدی میلیونی رسید و مبدل به وسیله‌ای جیبی و همیشه همراه برای هزاران عکاس خبری در آن دوران شد.

دی‌ای‌ها (اعضای ارتش که به عنوان نماینده دفاعی کشور در موقعیتی دیپلماتیک در کشوری دیگر مشغول به کارند) و کسانی که در سازمان امنیت و یا در سیگنال کورپس (شاخه ای از ارتش امریکا که با ارتباطات و سیستم های اطلاعاتی سر و کار دارند به جهت کنترل و دستوردهی به نیروهای مسلح ) مشغول به کار بودند از کداک مدالیست استفاده می‌کردند که دوربینی مدیوم فرمت بود و عکس‌هایش بر روی صفحات ۶ در ۹ سانتی متری ثبت می‌شد که به طور ویژه برای کاربرد در زمان جنگ ساخته شده بودند.

در مقابل تمام برتری‌های این دوربین‌های کوچک و پر از قابلیت‌های مناسب، یک ضعف بزرگ وجود داشت؛ محدودیت‌های مربوط به چاپ نگاتیو‌های کوچک.

درست است که از تک تک نگاتیو‌ها چاپ بزرگ لازم نبود به خصوص در فضای جنگی آن دوران، اما مقامات بالا در حوزه دفاع و همچنین عکاسان خبری روز به روز علاقه بیشتری به پیدا کردن روش‌های پیشرفته‌تری برای بزرگ کردن عکس‌ها پیدا کردند تا پرینت‌های بزرگ‌تر و با کیفیت بالاتری از نگاتیو‌های کوچک‌تر و دوربین‌های ساده‌تر به دست آورند.

حمله ژاپنی‌ها

برخلاف پیشرفت‌های تکنولوژی و تغییراتی که در آن دوران اتفاق افتاد، دوربین خبری فرمت بزرگ ساخت آمریکا کماکان مورد استفاده قرار می‌گرفت و این روند تا زمان بعد از جنگ در دهه ۱۹۴۰ ادامه داشت.حتا گرافلکس‌های اسپید گرافیکی که در این دوره ساخته شدند  پرفروش‌ترین مدل‌های این برند بودند.

به هر جهت، آنچه عنوان این مقاله بود را از همان ابتدا دیدید و این عنوان دیگر تغییر نمی‌کند؛ آخرین ضربه‌ای که دوربین‌های خبری را از پا در آورد با فاصله‌ای اندک در پی دو جنگ مهم دهه‌ ۱۹۵۰ و جنگ سوئز و جنگ کره اتفاق افتاد.

در این دوران بار دیگر ارزش و کاربرد دوربین‌های جیبی فوق سبکی که توانایی گرفتن تعداد زیادی عکس پشت سرهم را داشتند برای عکاسان خبری مشهود شد.

به طور خاص، یکی از مشهورترین این عکاسان به نام دیوید داگلس دانکن تصمیم به امتحان کردن لنز‌هایی گرفت که توسط سازنده‌ای ژاپنی به نام نیپون کوگاکو ساخته شده بودند. این لنز‌ها توسط دوستی در آن کشور که در آن زمان توسط امریکا اشغال شده بود به او پیشنهاد شد.

این لنزها روی دوربین لایکا توانستند سطوح غیر قابل باوری از وضوح و ثبت جزییات بر روی نگاتیوهای کوچک ۳۵ میلی متری نمایان کنند و این چیزی بود که خیلی‌ها در صنعت امکان وقوعش را رد کرده بودند. چیزی که دانکن با منتشر کردن پرینت‌های بزرگ و زیبا از کارش برای چاپ در روزنامه‌های مهم آن زمان آن را اثبات کرد.

لنز‌های نیپون کوگاکو همراه با استعداد عکاسی خارق‌العاده دانکن به عنوان سخنگو و نماینده این شرکت، به سرعت توجه همه را به خود جلب کرد. همچنین تقریبن در همین زمان بود که این کمپانی اولین دوربین خود را با مسافت‌یابی الهام گرفته از لایکا و اندکی تاثیر از کونتاکس تولید کرد؛  دوربینی که نیکون وان نامیده شد. 

در نهایت نیکون در ۱۹۵۹ از یک دوربین رنج فایندر به یک دوربین اس‌ال‌آر کامپکت که دارای منشور بود می‌رسد. که همان دوربین معروف نیکون اف است. با فاصله‌ای اندک از تولید نیکون اف، این کمپانی به افتخار دوربین رکورد شکنش  نام خود را تغییر داد.

با اعتباری که در میدان جنگ کسب کرده بود و طراحی مناسب، فیلم‌های رول ۳۶ تایی در قطع ۳۵ میلی متری که برای اکثر کار های خبری نتایج عالی‌ای به دست می‌داد و لنز‌های تایید شده توسط دانکن، دوربین اس‌ال‌آر نیکون اف تمام خواسته‌های عکاسان خبری دهه ۶۰ را برآورده کرده بود و به نظر می‌آمد که دوربین آینده باشد.

تنها یک مشکل در کنار تمامی این ها وجود داشت؛ خریداران نیکون تنها عکسان خبری نبودند.

 سری اس‌ال‌آر نیکون یکی از پرفروش‌ترین دوربین‌ها در تمام تاریخ عکاسی شده بود و تقریبن در تمام نیمه دوم قرن ۲۰، پرچمدار میدان عکاسی بود.

از عکاسان جنگ در ویتنام و بورکینا فاسو گرفته تا گزارشگران اخبار محلی در فرانسه، از عکاسان خیابانی ساده گرفته تا عکاسان لنداسکیپ و غیره، تقریبن همه یا یک نیکون یا یک پنتاکس و یا یک مینولتا در دست داشتند و اگر هم نه، قصد خرید یکی از این سه دوربین.

تلاش‌هایی برای برگرداندن ایده تولید یک دوربین خبری مجزا و مخصوص حوزه عکاسی خبری در سال‌های اول محبوبیت اس‌ال‌آر انجام شد. برای مثال، در سال ۱۹۶۰ مامیا یک دوربین به نام مامیا پرس عرضه کرد. این دوربین بسیار انعطاف‌پذیر  بود و می‌توانست عکس‌های در اندازه‌های ۶ در ۴.۵ ، ۶ در ۶ و ۶ در ۷ و ۶ در ۹ بر روی  فیلم رول یا فیلم برگه‌ای (شیت) یا بر صفحه خشک بگیرد.

این دوربین مجهز به انواع متنوعی از لنز‌های معتبر مامیا، یک دستگیره که به عنوان یک شاتر از راه دور نیز عمل می‌کرد و یک مسافت‌یاب درونی و همچنین یک منظره‌یاب حرفه‌ای بود.

به عبارتی دیگر، تمام ویژگی‌هایی که نیکون در برابر اسپید گرافیک کم داشت را در خود داده بود و باقی چیز‌های دست‌و‌پاگیر را کنار گذاشته بود تا محصولی بسیار سبک‌تر و کوچک‌تر و البته با قابلیت‌های بیشتر عرضه کند.

با اینکه این دوربین مورد توجه عده‌ای، به ویژه عکاسان خبری  که برای مجلات چاپ بزرگ کار می‌کردند قرار گرفت، اما در نهایت مامیا پرس به هدفی که برایش درنظر گرفته شده بود دست نیافت و نتوانست در هیچ دوره‌ای جای اس‌ال‌آرهای ۳۵ میلی متری نیکون را به عنوان انتخاب اول عکاسان خبری بگیرد و با گذر زمان، جامعه هدفش بیشتر و بیشتر به سمت استفاده در عکاسی استودیویی رفت.همین اتفاق برای مدل های بعدی مامیا نیز افتاد در حالیکه هدف تولید کنندگان این دوربین‌ها در ابتدا، عکاسان خبری بودند.

گرافلکس اما در سال ۱۹۷۳ تولید اسپید گرافیک را به انتخاب خود متوقف کرد. زیرا در آن زمان فروشش به شدت پایین رفته بود و بازار دوربین خبری عملن مرده اعلام شد.

میراث دوربین‌های خبری

ادامه داستان را همه می‌دانید. اس‌ال‌آر‌ها تا اخر قرن بیستم دوربین محبوب عکاسان خبری باقی ماندند و حالا با آمدن اس‌ال‌آر‌های دیجیتال و دوربین‌های بدون آینه جدید، جایگزین شدند.

و بدین ترتیب، سوال «چه بر سر دوربین های خبری آمد؟» پاسخ داده شده است.

دوربین خبری هیچوقت زیر خاک نرفت. بلکه پیشروی‌ها و رشدی که طراحی‌های اولیه دوربین خبری داشت و در نهایت در نیکون اف اس‌ال‌آر دیده شدند، آنقدر خلاقانه، منعطف و موثر بودند که در نهایت فراتر از حوزه عکاسی خبری، که درواقع به هدف آن ساخته شده بودند، این دوربین‌ها در تمامی سبک‌های عکاسی استفاده شدند.

حالا پیدا کردن یک پاسخ مناسب برای سوال دیگری که در ابتدای مقاله مطرح شد، که دوربین خبری چیست؟ سخت تر است. اگر صد سال پیش از گزارشگری همین سوال را می کردید احتمالا برای پاسخ شما را به سمت یک دوربین تاشو مثل گوعرز آنشوت یا یک اس‌ال‌آر مثل گرافلکس اصیل می‌کشاند و تنها چند دهه پس از آن بود که دوربین‌های رنج فایندری مثل اسپید گرافیک تبدیل به بهترین نمونه دوربین خبری با کیفیت شدند و دوربینی که در نظر عموم به عنوان ابزار هر روزه یک عکاس خبری بود.

و بعد‌تر، اس‌ال‌آر پنتاپریسم جای آن را گرفت. درحالی که اصطلاح «دوربین خبری» کم کم ناپدید شد، می‌شود به راحتی استدلال کرد که همه نیکون‌ها و پنتاکس‌های آن دوره و همچنین دی‌اس‌ال‌آر‌های عالی و دوربین های بدون آینه امروزی نیز همگی دوربین خبری هستند.

گذشته از همه این‌ها، یک چیز در طول ۱۰۰ سال گذشته چنان تغییری نکرده است: نیازها و خواسته‌های عکاسان خبری حرفه‌ای همچنان باعث جهت‌گیری تحقیقات، پیشروی‌ها و بازاریابی‌های گران‌قیمت‌ترین و قابل‌ترین دوربین‌ها در جهان می‌شود.