علیه فراموشی
درباره انیمیشن « بُکُش و این شهر را ترک کن»

 

پویانمایی یا انیمیشن نمایش تند و پیوسته تصاویری از اثر هنری دوبعدی، یا موقعیت‌های مدل‌های واقعی برای ایجاد توهم حرکت است. این تعریفی از تکنیک انیمیشن در ویکی‌پدیاست و انیمیشن  « Kill it and leave this town » محصول سال 2020 به کارگردانی ماریوشک ویلشینسکی با تکیه بر قسمت اول این تعریف، اثری را خلق می‌کند که مفهوم پشت هر فریم از نقاشی‌هایش، ذهن مخاطبان را ساعت‌ها درگیر می‌کند. داستان شهری که در جای‌جایش انسانها غرق در دنیای خود و کلنجار رفتن با درون پیچیده خودشان هستند. وجه اشتراکشان فراموشی آن بُعد از زندگیشان است که به آنها معنا و نیروی ادامه حیات می‌داد. انسانهایی که روز به روز در دنیای خود فرو می‌روند و با مسائل یکدیگر بی‌اعتناتر رفتار می‌کنند. 

 

این انیمیشن بلند برگرفته از ذهن آشفته و پیچیده کارگردان آن یعنی ماریوشک است که با استفاده از قابلیت‌های تکنیک انیمیشن توانسته افکارش را برای مخاطب به تصویر بکشد. اگرچه دو خط داستانی اصلی دارد اما مانند تار عنکبوت داستان اشخاص مرتبط با داستان ماریوشک و زن مرده‌شور به داستان اضافه می‌شوند و محو می‌شوند. بیشتر تصاویر نمایش وضعی است که گاهی با نشان‌دادن پرچم لهستان دارای محدودیت مکانی می‌شود و در بسیاری از سکانس‌ها، تنها داستان انسان امروزی است که روز به روز بیشتر در باتلاق ساخته خود فرو‌می‌رود مانند زن تنهای ماهی‌فروش یا پیرزنی که دنبال سگش می‌گردد. 

 

در میان جنبه‌های بسیاری که در فیلم میبینیم مسئله اعمال قدرت و کنترل سیاسی بسیار پررنگ دیده می‌شود که گربه انسان‌نما با ظاهر مخوفش نماد آن است و همچون عروسک‌گردان، انسانهای شهر را به نفع خود حرکت می‌دهد. افراد دیگری مانند مردی با سر کلاغ نیز نشان از نابودی انسانیت در بسیاری از مردم شهر یا به تعبیری دنیای امروز دارد. 

شاید داستانی که سازندگان این انیمیشن در تلاش برای گفتن هستند حرف تازه‌ای نباشد اما جهان و ذهنیت تجسم‌یافته آنها تاثیر عمیقی در مخاطبشان به جای می‌گذارد. مانند استفاده از تکنیک‌های متفاوت انیمیشن‌سازی و ادغام آنها با یکدیگر، همچون تکنیک استاپ‌موشن با تصاویر دوبعدی یا استفاده‌های مکرر از مورف و تبدیل‌شدن اشکال و افراد به یکدیگر که همچون ذهن آشفته انسان امروز، خواب‌ها، تصورات و برداشت‌های او از اتفاقات گذشته و حال می‌باشند.

 

 

عدم وجود پرسپکتیو و مینیمال‌بودن بسیاری از نماها بر این احساس بی‌تعادلی افراد شهر می‌افزاید. رنگ قرمز تنها رنگ گرمی ‌است که در فضای آبی خاکستری فیلم میبینیم و گویا نماد احساسات هیجانی چون خشونت یا عشق می‌شود. فضای انیمیشن بُکُشش و این شهر را ترک کن فضای تلخ دنیای امروز ماست که تلاش‌های کوچک برخی از انسانهایش برای نجات و رها‌سازی خود و یا شهر، توانایی پاره‌کردن بندهای محکمی که با آن بسته شده را ندارد.

 

•سکانس‌‌هایی از این فیلم را می‌توانید در صفحه اینستاگرام مدرسه آرتسنس مشاهده کنید.

 

اگر این مطلب را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مقاله معرفی فیلم به بالا نگاه نکن را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مطالعه کنید.