امید در جایی پیدا می‌شود که دردی هست
درباره عکسی از ماریو جاکوملی

 

 

ماریو جاکوملی Mario Giacomelli عکاس ایتالیایی در سیزده سالگی مدرسه را ترک کرد و به عنوان حروفچین در چاپخانه‌ای مشغول به کار شد و آخر هفته‌ها نقاشی می کرد و شعر می‌گفت. کنتراستهای شدید و ساختن تصاویری سیاه و سفید و بازی هنرمندانه با اجزا بصری در ترکیب‌بندی‌ها در آثارش کاملن به چشم می‌آید.

این عکس از مجموعه «Lourdes» شاید از اولین برخوردهای او با جهانی خارج از خانه پدری‌اش بوده است و چنانچه خود می‌گوید ایجاد کننده سوالات ذهنی مختلفی برایش بوده که مجموعه‌های بسیاری در پاسخ به آن‌ها خلق کرده است.

در این اثر، تصویر با ستونی سفید رنگ به دو قاب تقسیم شده است. در قاب سمت راست مردی که بر کالسکه نشسته، با حالت شق و رق و متکبرانه و لباسهای اشرافی‌اش  به نظر فردی از طبقه مرفه جامعه است و اگر ندانیم که به زیارت «Lourdes » می رود شاید سفر با این کالسکه تنها نشانی از تمولش باشد. اما چشمهای بسته و چهره گرفته و خسته‌اش احتمالن نشان از دردی دارد که به امید درمانش تا بدینجا آمده است.

در قاب دوم مردی که سالهای میانسالی را گذرانده است، با پوششی نه چندان نو، گامهای کوتاه و چهره‌ای در هم پیش می‌رود. انگار وزنی بیش از یک مرد را می‌کشد. شاید وزن ستونی که از زمین بلند شده و بر چرخ جلویی کالسکه نشسته است، شاید وزنی حاصل از تحقیر و یا شاید نا‌‌امیدی و عبث دانستن آنچه در پیش رو دارد. به عکس مرد اول انگار او به سوی درد می رود.

اما درد و درمان چیست؟ آیا همه‌کس تعریفی مشترکی از آنها دارند؟ آیا این دو بدون هم قابل تعریف هستند؟ ماریو معتقد است «امید در جایی پیدا می‌شود که دردی هست و آنچه لذت‌بخش به نظر می‌آید حتمن تلخی به جای خواهد گذاشت.» پارادوکس جهان تضادها که می توان پرده سیاه و سفید آمده در تصویر را نمادی از آن دانست. جهانی که ما بر آن ایستاده و چون مرد روستایی ناظر دو انتخاب متقابل هستیم و در نهایت ملزم به گزینش و همراهی یکی از آنها خواهیم بود.