نوشته هنگامه حیدری هنرجوی مدرسه آرتسنس
در عکس فضای نه‌چندان بزرگی را مشاهده می‌کنیم که راه به جایی ندارد جز دری که انگار باید از دالانی باریک و سرد و تاریک عبور کرده باشی تا به اینجا برسی.آنچه می‌بینیم طاق بلندی ست اما بی روزن، سقفی پوسیده و بی روح به قدمت آفرینش انسان و دیوارهای کثیف و کف زمینی نمور و پر از لکه و دو مرد که گویی به انتظار نشسته‌اند.
سه شنبه ۱۷ اَمرداد ۱۴۰۲